Iets meer dan een jaar geleden startte ik met Ruth Tolhuijs Sollicitatiecoaching. Ik hielp al veel langer mensen met solliciteren en ik vond dat écht leuk om te doen. Nadat ik zelf het gevoel had dat ik vast zat in mijn werk, besloot ik de knoop door te hakken en te kijken wat er gebeurde. Dat ging natuurlijk niet zonder slag of stoot. Dat had alles te maken met het leren loslaten van de kaders waar ik eerst zoveel houvast in vond. Maar diezelfde kaders zorgden ervoor dat ik muurvast zat en er totaal geen ruimte was om zelf te beslissen wat ik wilde doen. Toen ik hier los van kwam, ontstond er ruimte voor mezelf. Ik werd sollicitatiecoach, ik ging werken in een koffiewinkel, voor SPOT en later de HvA. Ik organiseerde workshops en werd columnist voor Vacature Via Ginny en De Telegraaf.
Allemaal écht super vette dingen. Maar ik ben op een punt aan gekomen dat ik een beetje.. ik noem het “uitgeluld” ben als het over die ervaring gaat. En ik ben me af gaan vragen hoe dat komt. Ik kom namelijk niet vooruit. Ik ben zó bezig met het delen van dat ene verhaal, dat er geen ruimte komt voor nieuwe ervaringen. Ik ben zó bezig met het succesvol maken en het zorgen maken over of ik wel genoeg geld verdien, dat ik voorbij ga aan waarom ik het eigenlijk ben gaan doen. Ik ben op het punt dat ik mezelf weer keurig vast aan het zetten ben binnen kaders. Dit is de keuze die ik heb gemaakt, dus zo moet het zijn en niet anders. En ik moet het leuk vinden. Want dan ben ik gefaald. En dat is waar ik nu besluit in te grijpen. Ik merk dat ik achter mijn eigen agenda aan het aan rennen ben, terwijl ik voel dat ik behoefte heb om me even terug te trekken. Om even te chillen. Om financiële zekerheid te hebben en te investeren in dingen die totaal niet met werk te maken hebben. Maar die ruimte is er niet, want er moeten uiteraard wel centen binnen komen.
En daar schuurt het. Daar waar ik vorig jaar mijn vrijheid heb gevonden, heb ik het gevoel dat ik die nu weer een aan het verliezen ben. Ik heb het gevoel dat ik de hele tijd moet delen, terwijl ik merk hoe belangrijk het is om mezelf rust en stabiliteit te vinden. Ik wil juist mensen inspireren door het maken van onverwachte, gekke keuzes, omdat IK die wil maken. Omdat er ruimte is om te proberen, uit te vinden en óók om op je bek te gaan. Daar waar ik andere mensen inspireer die vrijheid te pakken, moet ik mezelf ook de vraag blijven stellen of ik doe wat ik wil, of wat ik denk te moeten. Ik geloof trouwens niet eens in het concept “op je bek gaan” want de wereld vergaat nooit en het is altijd weer een lesson learned. Ik word er absoluut niet blij van om keihard te moeten trekken om klanten te krijgen en te hopen dat ik volgende maand mijn huur kan betalen. Ik wil ook wel weer eens op vakantie kunnen en kunnen investeren in een fijn huis dat van mij is en niet tijdelijk. Dat zou prima lukken als ondernemer, als ik nu héél hard ga werken en een nieuw concept opzet. Maar is dat wat ik wil? Nee. Gaan mensen vragen stellen als ik nu ineens weer in loondienst ga werken? Misschien wel. Voelt dat als een hele rustige oplossing? Já absoluut. Betekent dat dat ik dan nooit meer voor mezelf kan werken? Obviously not.
Hoewel ik nu heus niet regenboogjes kots en euforisch in de rondte ren (ik bel heus mijn ouders en vriendinnen wel eens huilend op dat ik het óók niet meer weet), ben ik wel mega blij met deze realisatie. Mijn lichaam geeft me zulke duidelijke signalen en ik heb dit eerder meegemaakt, dus ik herken het. Ultra belangrijk dat ik hiernaar luister. Natuurlijk vind ik het spannend, want ik weet helemaal niet hoe het uit gaat pakken. Maar hé.. iedereen kloot uiteindelijk maar wat aan 😊. Het heeft alles te maken met het verlagen van de eisen aan mezelf. Het gáát er niet om dat ik als persoon succesvol word, maar of ik blij word van de dingen die ik doe. En wat dat is? I don’t care. Al ga ik honden voeren.
Dit stuk is er overigens weer uitgevlogen nadat ik me bedacht: waarom doe ik eigenlijk nog wat ik doe? Omdat ik vind dat ik moet slagen als ondernemer of omdat ik het écht heel leuk vind? En het antwoord was het eerste. En dat is geen fijne motivatie om te werken. Dat werd extra bevestigd door het stuk in het NRC over dat onze identiteit uit zoveel meer bestaat dan je werk. Holy fuck já.. en ik ben mijn hele identiteit gaan bouwen om mijn bedrijf heen. En daarmee is er geen ruimte meer om op andere vlakken te groeien, terwijl ik juist daar zo’n behoefte aan heb. Ik geloof erin dat het belangrijk is dat ik nu ruimte ga creëren. Dat ik tijd ga nemen om mezelf te ontwikkelen. Niet alleen op het gebied van werk, maar ook zorgen voor een stabiele (financiële) basis, zodat ik kan investeren in mijn persoonlijke ontwikkeling. Dan ben ik uiteindelijk in staat om véél meer terug te geven.
Het is tenslotte een kwestie van geven en nemen