Geven (aan jezelf) en nemen (voor jezelf)

Iets meer dan een jaar geleden startte ik met Ruth Tolhuijs Sollicitatiecoaching. Ik hielp al veel langer mensen met solliciteren en ik vond dat écht leuk om te doen. Nadat ik zelf het gevoel had dat ik vast zat in mijn werk, besloot ik de knoop door te hakken en te kijken wat er gebeurde. Dat ging natuurlijk niet zonder slag of stoot. Dat had alles te maken met het leren loslaten van de kaders waar ik eerst zoveel houvast in vond. Maar diezelfde kaders zorgden ervoor dat ik muurvast zat en er totaal geen ruimte was om zelf te beslissen wat ik wilde doen. Toen ik hier los van kwam, ontstond er ruimte voor mezelf. Ik werd sollicitatiecoach, ik ging werken in een koffiewinkel, voor SPOT en later de HvA. Ik organiseerde workshops en werd columnist voor Vacature Via Ginny en De Telegraaf.

Allemaal écht super vette dingen. Maar ik ben op een punt aan gekomen dat ik een beetje.. ik noem het “uitgeluld” ben als het over die ervaring gaat. En ik ben me af gaan vragen hoe dat komt. Ik kom namelijk niet vooruit. Ik ben zó bezig met het delen van dat ene verhaal, dat er geen ruimte komt voor nieuwe ervaringen. Ik ben zó bezig met het succesvol maken en het zorgen maken over of ik wel genoeg geld verdien, dat ik voorbij ga aan waarom ik het eigenlijk ben gaan doen. Ik ben op het punt dat ik mezelf weer keurig vast aan het zetten ben binnen kaders. Dit is de keuze die ik heb gemaakt, dus zo moet het zijn en niet anders. En ik moet het leuk vinden. Want dan ben ik gefaald. En dat is waar ik nu besluit in te grijpen. Ik merk dat ik achter mijn eigen agenda aan het aan rennen ben, terwijl ik voel dat ik behoefte heb om me even terug te trekken. Om even te chillen. Om financiële zekerheid te hebben en te investeren in dingen die totaal niet met werk te maken hebben. Maar die ruimte is er niet, want er moeten uiteraard wel centen binnen komen.

En daar schuurt het. Daar waar ik vorig jaar mijn vrijheid heb gevonden, heb ik het gevoel dat ik die nu weer een aan het verliezen ben. Ik heb het gevoel dat ik de hele tijd moet delen, terwijl ik merk hoe belangrijk het is om mezelf rust en stabiliteit te vinden. Ik wil juist mensen inspireren door het maken van onverwachte, gekke keuzes, omdat IK die wil maken. Omdat er ruimte is om te proberen, uit te vinden en óók om op je bek te gaan. Daar waar ik andere mensen inspireer die vrijheid te pakken, moet ik mezelf ook de vraag blijven stellen of ik doe wat ik wil, of wat ik denk te moeten. Ik geloof trouwens niet eens in het concept “op je bek gaan” want de wereld vergaat nooit en het is altijd weer een lesson learned. Ik word er absoluut niet blij van om keihard te moeten trekken om klanten te krijgen en te hopen dat ik volgende maand mijn huur kan betalen. Ik wil ook wel weer eens op vakantie kunnen en kunnen investeren in een fijn huis dat van mij is en niet tijdelijk. Dat zou prima lukken als ondernemer, als ik nu héél hard ga werken en een nieuw concept opzet. Maar is dat wat ik wil? Nee. Gaan mensen vragen stellen als ik nu ineens weer in loondienst ga werken? Misschien wel. Voelt dat als een hele rustige oplossing? Já absoluut. Betekent dat dat ik dan nooit meer voor mezelf kan werken? Obviously not.

Hoewel ik nu heus niet regenboogjes kots en euforisch in de rondte ren (ik bel heus mijn ouders en vriendinnen wel eens huilend op dat ik het óók niet meer weet), ben ik wel mega blij met deze realisatie. Mijn lichaam geeft me zulke duidelijke signalen en ik heb dit eerder meegemaakt, dus ik herken het. Ultra belangrijk dat ik hiernaar luister. Natuurlijk vind ik het spannend, want ik weet helemaal niet hoe het uit gaat pakken. Maar hé.. iedereen kloot uiteindelijk maar wat aan 😊. Het heeft alles te maken met het verlagen van de eisen aan mezelf. Het gáát er niet om dat ik als persoon succesvol word, maar of ik blij word van de dingen die ik doe. En wat dat is? I don’t care. Al ga ik honden voeren.

Dit stuk is er overigens weer uitgevlogen nadat ik me bedacht: waarom doe ik eigenlijk nog wat ik doe? Omdat ik vind dat ik moet slagen als ondernemer of omdat ik het écht heel leuk vind? En het antwoord was het eerste. En dat is geen fijne motivatie om te werken. Dat werd extra bevestigd door het stuk in het NRC over dat onze identiteit uit zoveel meer bestaat dan je werk. Holy fuck já.. en ik ben mijn hele identiteit gaan bouwen om mijn bedrijf heen. En daarmee is er geen ruimte meer om op andere vlakken te groeien, terwijl ik juist daar zo’n behoefte aan heb. Ik geloof erin dat het belangrijk is dat ik nu ruimte ga creëren. Dat ik tijd ga nemen om mezelf te ontwikkelen. Niet alleen op het gebied van werk, maar ook zorgen voor een stabiele (financiële) basis, zodat ik kan investeren in mijn persoonlijke ontwikkeling. Dan ben ik uiteindelijk in staat om véél meer terug te geven.

Het is tenslotte een kwestie van geven en nemen

Advertentie

Rise and shine, baby

As we speak ben ik niet vooruit te branden. Ik wil een hele hoop en ik heb tot op dit moment ook al veel bereikt. Zo ben ik vorig jaar gestopt met fulltime werken en vliegen de kansen me op dit moment om de oren. Terwijl ik er niet eens zoveel voor doe. Hoe dan? Alle opties voor mij op te risen én mijn shine te pakken. En tóch maakt het me tegelijkertijd belachelijk onzeker.

Het is een continue angst voor falen die in mijn achterhoofd zit. Dat klinkt heel zwaar, is het misschien ook wel. Het betekent niet dat het slecht met me gaat, in tegendeel. Ik ben hartstikke blij met de dingen die ik doe en waar ik sta. Maar dat stukje doorpakken is wat ik lastig vind. Nieuwe dingen doen, waarvan ik niet precies weet hoe ik ze aan moet pakken, vreten energie. Ik vind het eng, weet niet waar ik moet beginnen en dan haak ik af. Voornamelijk op het moment dat er niet iemand is die staat te cheeren dat ik het wél kan.

Zo ben ik op dit moment begonnen met het schrijven van columns. Ik krijg mega positieve reacties en ik ben vandaag as we speak zelfs benaderd door een KRANT. Een kránt! What the fuck! De radartjes in mijn hoofd beginnen te draaien, mijn eerste reactie is jáá dat wil ik! Mijn tweede is kut, ik schrijf ook al voor een ander platform. De onderwerpen lijken enorm op elkaar. Hoe ga ik in godsnaam die twee van elkaar scheiden? Hoe ga ik in godsnaam goede content maken? Hoe ga ik zorgen voor al die verschillende onderwerpen? Hoe ga ik dit doen? Wie ga ik om hulp vragen? Iemand?!?!??!

Nieuwsgierigheid en enthousiasme maken binnen no time plaats voor angst en onzekerheid. Ik ga sollicitatieadvies geven in een krant? Met welke achtergrond? Waarom denk ik dat ik dat kan? Ik kap met plannen maken en ga een serie kijken. Uit angst dus. Om te falen. De avond verstrijkt en ik voel me waardeloos over mezelf, want ik heb wéér niet genoeg gedaan. En dat terwijl ik nu al zo vaak het bewijs heb gehad dat ik het gerust wel kan. Mijn eerste columns worden verdomme super positief ontvangen! Wat nou, ik kan het niet?!

Om hulp vragen vind ik overigens ook best lastig, maar ik weet wel dat dát precies is waar de oplossing ligt. Daarnaast: cut yourself some slack, woman. Op het moment dat ik dit schrijf ben ik net van een hersenschudding af én verhuisd. Ik mag gerust even de tijd nemen om te chillen. Hoewel wat ik hierboven schrijf een heel realistisch kijkje in mijn hoofd is, is het helemaal niet zo aardig. Maar óók niet zeldzaam. Want hoe meer ik deel, hoe meer ik erachter kom dat we allemaal tegen dezelfde onzekerheden aanlopen.

Nieuwe dingen doen is eng, het brengt namelijk het risico van “falen” met zich mee. “Gewoon doen” vind ik dan ook meestal een waardeloos advies. Het is namelijk helemaal niet “gewoon”, het is een fucking berg die ik over moet. Maar ik wil het toch. Want inmiddels heb ik al meerdere bergen gesmashed en wat daar achter ligt is zo ontzettend vet. Het is zo zonde om iets niet te doen uit angst voor wat er mis zou kunnen gaan. Het is zo tof om dingen wél te doen, mét die angst én te ontdekken wat er gebeurt als het wel goed gaat. Tijd om te risen en mijn shine te pakken.

Mooie afsluiter voor dit hersenspinsel:

Confessions of a single: Bang, banger, bangst part 1

“Hoi, daten?” Ik open het berichtje op Tinder, bekijk de foto’s en zie een knappe jongen. “Ja, wanneer?” vraag ik. “Dinsdag?” zegt hij, “ja, prima, waar?” vraag ik. Donderdag, weer een berichtje: “sorry, ik was druk, wat is je nummer?”. Voor straf reageer ik niet. De volgende dag wint mijn nieuwsgierigheid en geef ik mijn nummer. ’s Avonds, nadat ik op een borrel ben geweest, belt hij me op en al gauw zijn we een half uur aan het bellen. Hij zegt dat we net zo goed kunnen afspreken, dus om een uur of 12 ’s avonds loop ik de bruine kroeg tegenover mijn huis binnen. Bij binnenkomst word ik aangehouden door een meisje: “Heb jij een Tinderdate?” Ik schrik me rot: “Eh ja, hoezo?” Het meisje is dronken waarschuwt me voor deze zogeheten vrouwenverslinder en ik moet lachen. Ik zie hem zitten en loop op hem af. Hij had eerder ook een feestje gehad en had genoeg gedronken. Hij sloeg meteen een arm om me heen, noemt me “schat”, wat ik bloedirritant vind en ik denk “Dit is er zo eentje die ik wel even klein krijg.”

Na die eerste avond zegt hij hoe graag hij me vaker wil gaan zien, ik voel me blij want ik vond het ook leuk met hem. Na date 2 hoor ik dagen niets. Ik snap er niks van. Hij vond me toch leuk? Waarom laat hij niets meer horen? Na het faalverhaal van de maand ervoor lijkt het erop dat ik me wederom vergist heb in een man. Ik baal van mezelf en begrijp niet hoe het komt. Mijn telefoon gaat: “Hey, hoe gaat het? Wat ben je aan het doen?” Mijn hart maakt een sprongetje, dus toch! We spreken de volgende avond af en hij wil meteen mijn huis binnen lopen, ik kijk hem aan en zeg “Wat denk je er zelf van? We hebben een date en anders kun je wegwezen.” Hij kijkt me aan en we lopen weer naar de kroeg tegenover mijn huis. Na deze date weer een paar dagen radiostilte. Dit hebben Meneer X. en ik nog een tijdje vol gehouden: we zien elkaar, hebben het leuk, ik hoor niks en word boos, hij belt, we daten etc.

Dan wordt het ingewikkelder. Meneer X. en ik krijgen intensere gesprekken over ons relatieverleden. Hij heeft met zijn 27 jaar nog nooit een echte relatie gehad, behalve die keer dat hij een jaar met hetzelfde meisje was, maar zich nooit echt aan haar kon binden. Ik daarentegen heb bij elkaar gesprokkeld 8 jaar lang uitgesmeerd over 3 vriendjes, waarvan één een jaar of 5. Ook niet de allerleukste relaties. Meneer X. spreekt uit dat hij niet weet ooit met iemand samen te kunnen zijn. Ik geloof dat stiekem niet en verwacht dat hij wel voor mij zal gaan, ondanks dat hij al zo’n 60 x het tegendeel bewezen heeft. We verzeilen in het opstellen van een soort contract: ik verwacht van jou dat jij dit doet en dan doe ik dat, maar als jij dat niet doet dán… Na de zoveelste teleurstelling besluit ik met veel moeite dat het genoeg is geweest en op advies van iemand stel ik hem een ultimatum: we gaan een weekend weg en kijken wat we voor elkaar voelen. Als het goed voelt, dan zijn we samen en zo niet dan weten we dat.

Meneer X. raakt totaal in paniek door mijn ultimatum: “Ik kan dat niet..” zegt hij. De moed zinkt me in de schoenen, ik snap er niks van. Hij is toch gek op me? Waarom kan hij zich hier niet overheen zetten? Waarom ben ik niet goed genoeg? Waarom kan hij niet voor me gaan? Ik vraag nog even door en na een vaag excuus dat hij het niet kan maken tegenover zijn ex (?!) besluit ik dat het er echt niet in zit. “Dan houdt het op..” zeg ik, “besef je je wel dat je hier spijt van gaat krijgen?” “Ja..” zegt hij, “maar ik kan het niet.”. En dat was dat. We hebben maanden geen contact en plotseling is het moment daar: op een vrijdag, drie maanden na het laatste contact, gaat om 2 uur ’s nachts mijn telefoon. Ik herken zijn nummer, schrik en neem op met “wat is DIT voor bullshit?”. “Ik kan niet zeggen dat ik niet aan je heb gedacht. Ik had een date in het café tegenover jouw huis, het was verschrikkelijk en ik moest aan je denken.” Ik word woest, smijt mijn telefoon weg en ben totaal in de war. Hij appt me en zegt “Sorry, niet boos zijn!”. Hij belt nog een keer en mijn brandende nieuwsgierigheid (waarom belt hij in godsnaam?!) wint, ik neem op. “Ik snap niet dat ik geen relatie met je kon beginnen, waarom kan niemand me een schop onder mijn kont geven?!”. Dus hij wil me toch, zie je wel, denk ik meteen. Ik ben weer volledig om. Ik vraag hem toch wat hij hier nou mee wil en hij zegt “Ik weet het niet.. ik kan het niet..”

De volgende ochtend laat ik hem weten hoe egoïstisch ik het vind dat hij me gebeld heeft, terwijl de boodschap nog altijd dezelfde is: ik wil je wel, maar je bent net niet goed genoeg. Althans, dat is wat ik hoor, ondanks dat hij bij hoog en laag volhoudt dat dat niet zo is. Een week later ben ik nog steeds met hem bezig, zwaar irritant, ik was er éindelijk een beetje overheen. Ik ga naar een feestje, word goed dronken en bel hem op. Ik eis dat hij per direct naar me toe komt. Hij had de wond weer opengehaald dus ik kon hem net zo goed weer zien, anders was de pijn voor niets. Hij weigert en ik word woest, ik noem hem een “zielig figuur” en zeg dat dit exact de reden is dat hij de grootste teleurstelling ooit is: het kan altijd alleen maar op zijn voorwaarde. Hij belt me de volgende dag en we spreken af dat hij die avond langs komt. ’s Middags krijg ik een berichtje dat het hem toch geen goed idee lijkt, omdat hij me nooit kan geven wat ik wil: iemand om ongecompliceerd leuke dingen mee te kunnen doen, die met respect en eerlijkheid met me omgaat. Een week later app ik hem om sorry te zeggen voor mijn scheldkanonnade en dat we wederom geen succes blijken te zijn, hij appt me dat hij in combinatie met niemand een succes is.

Oudjaarsnacht ben ik hem nog steeds niet vergeten. Ik baal van mezelf: waarom krijg ik hem niet uit mijn hoofd? Waarom hebben we het geen kans kunnen geven? Wat had ik anders kunnen doen?  Waarom blijf ik aan hem denken terwijl hij absoluut niet leuk voor me was? Waarom lijkt hij mijn perfecte man en waarom heb ik geen oog voor iemand anders? Ik besluit hem gelukkig nieuw jaar te wensen, hij reageert niet. Ik bel hem kneiterlam op om half 6 ’s ochtends. Ik eis wederom dat hij langs komt en hij weigert. Ik noem hem een tyfuslul en verwijder voor de 800^e keer zijn nummer en het gesprek. Hij belt me de volgende ochtend op, nog een beetje dronken neem ik op en zeg: “Sorryyy… gelukkig nieuw jaar.” We lachen erom, ik weet dat hij die dag op vakantie gaat en wens hem een fijne vakantie.

Plotseling krijg ik een bericht, het is een foto van hem op vakantie. Ik ben weer even blij en app hem dat ik het lief vind dat hij aan me denkt. Ik vraag me af waarom hij dit doet en vraag of hij misschien dronken is, dat is hij niet. Een paar dagen later wil ik testen wat er gebeurt als ik hem graag iets wil vertellen en bericht hem over een groot succes van mij. Hij reageert niet. Twee dagen later zegt hij dat hij geen internet had (wat een gelul, ik heb uiteraard regelmatig gekeken of hij online was). Voor straf antwoord ik niet en hij stuurt nog een paar berichtjes. Ik zeg dat hij moet kappen óf met me moet afspreken als hij terug komt. Hij reageert niet.

Mijn frustratie over het feit dat ik hem niet los kan laten groeit: ik begrijp er écht niks van en ik wíl dit helemaal niet voor mezelf. Ik realiseer me ook dondersgoed dat, ondanks dat het niet goed te praten is hoe hij met me omgaat, het ook mijn eigen keuze is om hem kans na kans te geven. Het is niet dat hij me de hele tijd voor de gek houdt, sterker nog: het is vrij duidelijk dat dit niets gaat worden. Ik kan een pity party organiseren en accepteren dat “de goede man” nu eenmaal niet voor mij is bestemd OF ik kan me beseffen dat er waarschijnlijk ook een deel bij mij ligt, met name de reden dat ik kies voor een type als Meneer X. Ik besluit te gaan voor optie 2.

Wordt vervolgd ❤

Liefs

 

Doing what you love

“If you’re not doing what you love then you are wasting your time” ~ Billy Joel

Zo ongeveer anderhalve maand geleden heb ik besloten dat dit mijn nieuwe “quote to live by” werd. Nadat ik gestopt was als recruiter, een functie waarin ik het niet naar mijn zin had, besloot ik te kiezen voor een organisatie die bij me paste. Ik dacht dat ik liever werkte in een bedrijf dat bij me past en dat de functie dan niet zo heel veel uitmaakt. Dus koos ik voor een hippe start-up, met toffe ideeën en de cultuur leek ook fijn. Tot ik me realiseerde dat het toch eigenlijk echt wel belangrijk is dat je je werkzaamheden leuk vindt, helemaal als je er zo’n 40 uur per week aan moet besteden.

In eerste instantie dacht ik dat het wennen was. Als ik ergens nieuw ben en nog niet alles meteen goed kan, kan ik me nogal ongemakkelijk voelen. Toen ik begon na te denken over waarom ik dit werk aan het doen was, kon ik dat niet aan mezelf verklaren en besloot ik dat dit toch ook echt niet was waar ik mezelf voor langere tijd zag. Sales is, surprise surprise, volledig gericht op het behalen van resultaten, het verkrijgen van de beste deal en dus meer geld.. Maar geld daar gaat het nou net niet om voor mij. Ja, natuurlijk wil ik leuk leven, maar ik wil mijn geld verdienen en capaciteiten inzetten om ergens, het liefst aan iemands leven, een bijdrage te leveren. En flexibiliteit vind ik ook super belangrijk, het inrichten van mijn eigen werk en snappen waarom ik doe wat ik doe. En dat ging ik met deze baan niet bereiken.

Dus… ik dacht, ik werk nog liever in een koffietent (nee maar serieus, dat lijkt me echt oprecht heel leuk en laten we wel wezen: hoe blij maak je iemand met een goede kop koffie) dan dat ik 40 uur per week besteed aan een carrière en ervaring op doe die ik niet eens per se wil. Mega leerzaam om te ontdekken hoe belangrijk het is om voor jezelf een bepaald doel te hebben en daar naar toe te werken. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik het moeilijk had met het toegeven aan dat het bewandelen van de bekende paden, namelijk carrière maken en 40 uur per week op kantoor zitten, niet voor mij was weggelegd. Is het raar als ik zeg dat ik mezelf een beetje een failure voelde toen ik toegaf aan dat ik niet wilde doen wat iedereen “lijkt” te doen?

En toen zat dus ik ineens zonder baan. Het is echt een rollercoaster geweest sindsdien, maar echt de vetste ever. “Ineens” mag ik mezelf eventmanager / PA / Marketingmedewerker noemen van SPOT. Amsterdam. Dit is het bedrijf van de supertoffe onderneemster en journalist Charlotte van ’t Wout. En nog meer “ineens” heb ik mijn eigen bedrijf! Ruth Tolhuijs Sollicitatiecoaching wel te verstaan. “Ineens” mag ik volledig mijn eigen dag zelf inrichten en ben ik met zulke vette dingen bezig. Het lijkt allemaal bij elkaar te komen.

Al veel langer help ik mensen met solliciteren, maar tijdens mijn studie leek het opzetten van mijn eigen bedrijf veel te ingewikkeld. Ook weet ik al heel lang dat ik er ontzettend goed op ga om mijn eigen werkzaamheden in te richten. Bij mijn vorige banen wist ik altijd te zorgen dat ik mijn eigen projectjes had, maar ik liep uiteindelijk altijd tegen een grens van hiërarchie aan en baalde daarvan omdat ik zo graag mijn creativiteit los wilde laten. Schrijven is altijd al een grote passie van mij geweest. Als klein meisje zat ik achter mijn computer verhaaltjes te schrijven en ook tijdens mijn opleiding was ik altijd de “Sjaak” als het om teksten ging (ik vond dat dus oprecht super leuk). Nu heb ik daar de achtergrond niet in, maar aangezien Charlotte journalist is kan ik zo ontzettend veel van haar leren en schrijf ik ook blogjes voor haar. En last but not least, hoe bizar is het dat ik nog niet heel lang geleden aan het kijken was naar een vervolgopleiding Marketing of Journalistiek?

Ik probeer nog steeds te begrijpen hoe dit nou eigenlijk allemaal is gekomen. Ik zei m’n baan op, schreef er een blog over, deelde die in de community en binnen een paar uur had ik een gesprek met Charlotte. Anderhalve week later was ik begonnen en nog eens anderhalve week later had ik mijn eigen bedrijf gepresenteerd. Het is nog steeds allemaal super spannend. De presentatie van mijn bedrijf ging bizar goed, zoveel likes en views had ik absoluut nooit verwacht! Ik had meteen een hoop aanvragen, maar die lijn moet ik nu wel gaan voortzetten.

Hoe ik ga rondkomen is nog een beetje een vraagteken, maar heel eerlijk? Het maakt me geen zak uit en ik weet zeker dat het wel goed komt. Ik barst van de ideeën en ik krijg zoveel energie van alles dat ik doe. Ik vind het heel bizar om me te beseffen dat je ineens echt dingen gaat bereiken op het moment dat je het lef hebt om naar je gevoel te luisteren en daar naar te handelen. Het is misschien een beetje zweverig, maar ik geloof echt dat het daar om draait. Sterker nog, misschien ben ik inmiddels wel een wandelend bewijsje!

Liefs

 

#goals?

Duuuuuus… soms vallen dingen een beetje op hun plek en soms komt het als een stel bakstenen naar beneden gedonderd. En dat is afgelopen week gebeurd. Ik had namelijk een nieuwe baan gevonden waarvan ik mezelf heel erg had overtuigd dat het bij me zou passen en dat ik het leuk zou vinden (met nadruk op ervan overtuigd). Met als resultaat: na 3,5 week heb ik in mijn proeftijd besloten voor eens en voor altijd te kappen met dingen doen die ik eigenlijk helemaal niet wil doen.

Dat klinkt best wel dramatisch, het is ook best wel heftig, maar erg is het eigenlijk helemaal niet. Ik ben al heel erg lang bezig met uitvinden wat ik graag wil doen. Of eigenlijk, ik weet al heel lang wat ik graag wil doen, maar ik ben al heel lang bezig met dingen die ik eigenlijk niet wil doen. Op de middelbare school was ik niet echt makkelijk. Het kostte me veel energie om “erbij” te horen en ik begreep slecht waarom ik vakken moest volgen die ik ronduit verschrikkelijk vond. Dus ik ging ook gewoon niet. Toen had ik er al heel veel moeite mee dat ik niet begreep waarom ik niet gewoon mee kon gaan met “de rest”.

Ik denk dat ik daardoor een beetje heb geleerd dat het niet oké is om iets anders te willen dan iedereen en dat je jezelf gerust wel door dat gevoel van “ik wil dit eigenlijk helemaal niet” heen kan pushen. Dat is dan ook wat ik met mijn opleiding en trouwens ook relaties heb gedaan (want huisje boompje beestje, hoort zo). Waarop ik na mijn opleiding dus ook een vrij pittige breakdown kreeg. Ik haalde mijn opleiding, ik was ook goed in wat ik deed, maar eigenlijk wilde ik vooral de hele tijd heel graag iets anders. Toen ik dat moment voorbij was, heb ik al meerdere keren gezegd dat ik het onzin vind om je tijd te verdoen met een fulltime baan als dat niet is wat je wil (als dat wel is wat je wil, keep up the good work, ik heb er oprecht respect voor). Maar, omdat het zo hoorde, ben ik toch maar in een fulltime baan als recruiter gerold. En ik vond het verschrikkelijk. Ik werkte zo min mogelijk en wachtte tot het eindelijk 17:00 uur was. Ik had ongeveer -20% motivatie.

Ook toen heb ik weer gezegd dat ik niet fulltime wil werken, maar dat ik genoeg wil werken om geld te verdienen en rond te komen en mijn tijd verder aan andere dingen wil besteden. Toch ging ik op zoek naar een andere baan en zo ging ik 3,5 week geleden aan de slag als sales consultant bij een hippe start-up. Ik kon heel goed uitleggen waarom dit bij me paste en waarom het een goed idee was dat ik dit ging doen, vooral aan mezelf. Het was carrièretechnisch ook een heel logische en verstandige keuze. Lekker jong en vlot bedrijf ook, niks mis mee. Totdat ik daar zat en mezelf begon af te vragen wáárom ik het aan het doen was. Ik moest koude acquisitie doen, targets halen, bonussen binnenslepen, winnen, meer geld, meer bellen, meer uren maken (liefst ook ’s avonds) etc. Met als gevolg dat ik na 3,5 week met hartkloppingen in bed lag en dacht Ruth.. Waar ben jij in godsnaam mee bezig?

Dus voor ik het wist had ik de volgende dag na een slapeloze nacht en heel hard janken mijn baan opgezegd. In de proeftijd. En zit ik dus per direct zonder baan. En voel ik me eigenlijk best wel lekker. Ik kan namelijk voor het eerst aan mezelf uitleggen waarom ik iets doe. Ik doe dit, omdat ik niet gelukkig word van fulltime werken. Een carrière die draait om meer geld en succesvoller worden zodat een bepaald bedrijf meer geld verdient en zodat andere mensen me kunnen vertellen dat ik goed bezig ben, boeit me namelijk niet zoveel. Alhoewel, dat laatste boeit me wel heel veel. Ik wil zo graag van andere mensen horen dat ik het goed doe, dat ik dat belangrijker vind dan wat ik zelf graag wil. Maar dat is iets voor een andere blogpost denk ik.

De reden dat ik mijn opleiding, stages en vorige baantjes vol kon houden, was dat ik tot op zekere hoogte wist waarvoor ik het deed. Een diploma in iets (wat dan ook) vond ik toch best belangrijk. Mijn stages hadden een vastgesteld einde en mijn bijbaantjes namen niet mijn volledige week in beslag. Nu ik dit fulltime aan het doen was en geen energie meer had voor wat ik écht wilde (schrijven, bezig zijn met mijn facebook-community  voor jonge vrouwen en stress, een toegevoegde waarde leveren voor mensen) begon het echt aan me te vreten en had ik het gevoel dat ik mijn waardevolle tijd aan het weggooien was. Dus was het tijd om de knoop nu echt door te gaan hakken.

En daar zit ik dan. In een café (best tof trouwens, Pension Homeland op het Marineterrein bij Amsterdam Centraal) dit verhaal te schrijven. En heb ik besloten dat ik asap een baantje ga zoeken om rond te komen. Als barista misschien, want laten we wel wezen: koffie = life. En dat ik cursussen ga volgen in schrijven. Of misschien wel een hele opleiding. Ik ga er in ieder geval voor zorgen dat ik genoeg tijd heb om te besteden aan en na te denken over wat ik echt graag wil. En dat is doodeng. En heel erg vet.

Dus als iemand nog een parttime baantje in Amsterdam weet, voel je vrij om me een heads up te geven!

I’ll keep you posted.

Liefs

Me, myself and .. boys?

Alles begint nu een beetje op zijn plek te vallen. Mijn persoonlijke leventje begint aardig vorm te krijgen. Na de big bang van nu precies 2 jaar geleden, ben ik in een razend tempo echt heel veel gegroeid. Twee jaar geleden had ik paniekaanvallen en overviel het hele universum me vrij plotseling.  Ik moest nu grote mensen keuzes gaan maken. Wat wil ik doen? Waar wil ik heen? Wie wil ik zijn?

Op dat moment voelde ik een enorme leegte. Ik had namelijk echt oprecht geen idee. Alle keuzes die ik had gemaakt tot op dat moment waren een logisch gevolg van “dat hoort zo” en niet echt gebaseerd op “dat wil ik zo”. Op dat moment begon ik me te beseffen hoe belangrijk het is dat je de keuzes uit je leven zelf maakt en dat je er achter kunt staan. In ieder geval, dat geldt voor mij. Ik heb een hele sterke behoefte aan die vrijheid en die zelfstandigheid.

Tot twee jaar geleden was het hebben van een relatie heel belangrijk voor mij. van mijn 13e tot mijn 23e heb ik altijd vriendjes gehad, waarvan één relatie bij elkaar zo’n 5 jaar heeft geduurd. Twee jaar geleden ben ik ook daar over na gaan denken. Ik was niet gelukkig in de relatie die ik op dat moment had. De balans klopte niet en ik wist dat ik met hem geen gelukkige toekomst tegemoet zou gaan. Tegen de verwachting van iedereen (inclusief mezelf) in, besloot ik ook daar een punt achter te zetten. Ik wist toen al dat ik tijd in mijn eentje nodig had om voor mezelf antwoorden op bovenstaande vragen te kunnen gaan vormen. In een relatie heb ik namelijk nogal de neiging om heel erg in iemand op te gaan.

Nu alles dus een beetje rustig begint te worden qua carrière, vrienden, dingen doen die ik graag wil etc. overvalt het niet hebben van een relatie me nogal. Het hebben van een relatie, samenwonen, trouwen, kindjes, de hele mik-mak is toch iets wat ik wel voor me zie.  Nadenken over een toekomst in mijn eentje heb ik tot nu toe nog nooit gedaan. Gezien mijn toekomst is het niet hebben van een relatie dus een probleem. En controlfreakje als ik ben, een probleem moet je oplossen. Meteen.

Als ik kijk naar de afgelopen tijd, ben ik er best wel een beetje op los gaan daten. Aan aandacht heb ik in ieder geval geen gebrek gehad. Toch zit het me gewoon niet lekker, noem me een zeikerd hoor. Maar het klopt gewoon niet waar ik nu mee bezig ben. De jongens waar ik mee date, zijn onder te verdelen in twee categorieën: “De lang leve de lol ik app jou wel wanneer ik tijd heb” – jongens en de “Oh good lord ja zullen we morgen trouwen ” – jongens. De grap is dat ik mezelf tot nu toe al drie keer hopeloos verliefd terugvind bij een gast uit categorie 1, waar het uiteindelijk nooit iets mee gaat worden. Terwijl een jongen uit categorie 2 gezien mijn toekomstplannen veel handiger zou zijn. En dat is dus wat hier niet klopt.

Toen ik met iemand hier over in gesprek was, zei diegene tegen mij “Ruth.. zou dit niet kunnen komen omdat je diep van binnen ook nu helemaal niet verbonden wil zijn aan iemand?”. En dat heeft me aan het denken gezet. Twee jaar geleden heb ik gekozen om uit een relatie te stappen die me niet gelukkig maakte en dat ik tijd voor mezelf nodig had. Nu merk ik dat ik mijn hele toekomst heb gebaseerd op het samen zijn met iemand kom ik erachter dat ik het gewoon echt heel eng vind om het veilige plannetje van huisje – boompje – beestje los te laten. Het loslaten van dat plan betekent namelijk dat ik alle opties voor de toekomst moet aanvaarden. Dus ook de optie waarin ik nooit iemand tegen kom om al het bovenstaande mee op te gaan bouwen. Niet dat ik denk dat ik nooit iemand vind, maar wel dat ik mijn toekomst niet moet af laten hangen van het vinden van iemand.

Dat betekent dus niet meer in de actieve tinder / feestjes datemodus, maar mijn eigen ding gaan doen en het me laten overkomen (lees: geen controle). Dat betekent dus niet meer focussen op iemand anders. Want laten we wel wezen, als ik dus verliefd ben, ben ik echt héél erg met diegene bezig en ben ik vooral niet bezig met wat ik zelf wil. Het is een hele fijne en ook vooral makkelijke afleiding. Want heel eerlijk, ik héb niet echt een lange termijn plan voor mezelf. En als ik dat wel bedenk, bijvoorbeeld ik wil op reis of ik wil een eigen bedrijf gaan starten, dan is er weer dat stemmetje dat zegt dat dat heel eng en vooral onmogelijk is. Het voelt ongrijpbaar en ik heb daar geen controle over. Het is gewoon veel makkelijker om me op een vent / relatie te storten. Ik snap hoe dat werkt (Oh the irony dat ik tot nu toe telkens val op een categorie 1 kerel waar ik geen controle over heb).

Anyway, het is niet zo dat ik 24/7 aan het zwelgen ben in liefdesverdriet, het is wel zo dat ik het idee heb dat deze manier van onbewust / semibewust zoeken naar een relatie echt succes gaat hebben. Ook denk ik, als ik kijk naar de keuzes die ik twee jaar geleden heb gemaakt, dat dit niet is wat ik echt wil, maar vooral vastgrijpen is aan iets dat veilig en vertrouwd voelt. Maar als dit was wat ik echt zou willen, dan zou ik inmiddels wel verloofd zijn met een man uit categorie 2.

Ik denk dat we hier weer te maken hebben met een gevalletje kaders loslaten, accepteren en focus verleggen. De keren dat ik tot nu toe voor mezelf heb gekozen hebben me gebracht waar ik nu sta en ik durf toch wel redelijk toe te geven dat dat vrij succesvolle keuzes zijn geweest. Ik heb nog niet echt een concreet plan van hoe ik dit aan ga pakken, behalve dat ik door wil gaan met kiezen voor mezelf. Misschien ga ik paardrijden, windsurfen, op salsales (alledrie dingen die ik graag wil gaan doen). Ik heb sowieso tot doel om in het najaar een talencursus Spaans te gaan doen in Valencia. In mijn eentje. There. I said it. Misschien kom ik in de tussentijd wel een man tegen uit categorie 1,5… I’ll keep you posted!

Liefs

 

 

 

Ja, wat nu?

Dus.. Op dit moment weet ik het even niet. Is dat erg? Nee, niet echt. Is dat lastig? Ja, best wel. Ergens halverwege 2015 studeerde ik af. Een diploma. Super hard voor gewerkt, geen idee wat ik ermee moest. Vriendje, pittige relatie, heel hard voor gewerkt, geen idee wat ik er mee moest. Alles was op orde, behalve ik zelf. Zoals in mijn eerdere posts te lezen is, ben ik toen op zoek gegaan naar wie ik echt ben en wat ik echt wilde. Dat het leven iets is dat met ups en downs gaat, mag een understatement zijn. En laten we wel wezen, ik weet het nog lang niet. Gelukkig niet zeg.

Vorige week heb ik op mijn werk verteld dat ik op zoek ben naar iets anders. Ik ben de afgelopen tijd flink aan het solliciteren, want ik ben erachter gekomen dat het bedrijf waarin ik nu werk niet bij me past. Er wordt weer even flink gerammeld aan de fundamenten waarop ik mijn eigen leventje aan het bouwen ben. Met het uiteindelijke doel natuurlijk dat dat fundament steeds sterker wordt. Wat het zo lastig maakt, is dat ik niet naar een concrete baan op zoek ben of zo. Het is niet dat ik dierenarts of brandweervrouw wil worden. Ik wil iets doen wat ik leuk vind.

Maar dat hele stigma van “leuk” is best wel lastig. Want wat is dat dan? Even een zijpaadje, hebben we er wel eens over nagedacht dat “leuk” best een raar woord is? Spreek het maar eens een paar keer uit. Anyway.. Ik heb dus besloten dat ik wil werken bij een bedrijf dat bij me past. Dat is een bedrijf waarin ik voldoening haal uit mijn werk. Ik haal voldoening uit werk waarin ik verantwoordelijkheid krijg, waar ik mijn creativiteit een beetje los kan laten en waarin ik een ander help. Ik ben nu Recruitment Consultant, dus op zich ben ik best wel andere mensen aan het helpen. Maar mijn creativiteit los laten en eigen verantwoordelijkheid pakken is helaas vrij weinig aan de orde. Op zoek naar een andere baan dus.

Daar begint dus het hele euvel. Want nu wil ik dus een bedrijf waar ik een “goed” gevoel bij heb. Dat ik naar binnen loop en dat ik denk “ja, dit is tof!”. Beetje dicht bij huis zou ook wel prettig zijn. Ik heb nu een aantal best wel goede kansen, waar ik nee tegen zeg omdat ik dat gevoel dus niet heb. Ik ben niet het meisje dat er gelikt bij loopt in een bedrijfsoutfit met nette schoentjes en een colbertje. Het voelt echt een beetje lelijk hoor.. Nee zeggen tegen iets dat een goede kans is. Want wat wil ik dan wel? Moet ik niet blij zijn dat het me überhaupt al lukt om ergens in te komen?

Het zit hem denk ik in die ongoing strijd die ik daarboven beschrijf. Ik wil iets, maar vervolgens bedenk ik redenen waarom ik dat niet zou moeten of mogen willen. Ik weet namelijk best wel wat ik wil, maar ik schijt bagger van die 56 grizlyberen die op me af rennen. Ik praat mezelf naar beneden en ik vind mijn eigen ideeën of eisen niet oke. Het is niet dat ik daardoor verlamd raak en niets meer doe, maar wel dat ik daardoor alles net even extra zwaar voor mezelf maak. Ga maar eens de strijd aan met 56 grizlyberen, best pittig kan ik je vertellen.

Ik vind het opvallend om te zien dat dingen tegelijk komen. Met de twijfel over mijn baan, komt namelijk ook direct weer de twijfel over mezelf. Daarmee komt een vrij nerveus gevoel en het motortje van anderhalf jaar geleden begint weer te draaien. Ook komt daarmee wel het besef dat ik ten opzichte van toen best wel veel heb geleerd. Met name de les: alles. verandert. al-tijd. Hoe ik me nu voel, kan morgen heel anders zijn. En ohja, laten we vooral de controle niet vergeten. Ik denk dat ik een goede keuze heb gemaakt door op mijn werk te vertellen dat ik het niet meer naar mijn zin heb. Dat vóélde namelijk goed. Hoe dat gaat uitpakkken zien we dan wel weer. Ik hoop dat ik in de tussentijd een manier vind om die berencolonie een beetje uit te dunnen.

Liefs

Trots

Gisteren had ik de laatste afspraak met mijn psychologe. Vorig jaar ben ik naar haar toe gegaan, omdat ik dat nodig had. Ik zat slecht in mijn vel en het lukte me voor mijn gevoel niet om mijn eigen, onafhankelijke leventje op te bouwen hier in de stad. Ik was er al een half jaar niet geweest, maar ik wilde haar graag nog een keer zien om het af te sluiten. En om te laten zien hoe het nu met me gaat uiteraard! Wat ik van haar heb geleerd is:

• KAP met boos worden op jezelf.
• Je gevoel kun je niet beïnvloeden, je gedachtes wel.
• Je kunt altijd keuzes maken en keuzes hebben gevolgen.
• Je kunt veel meer aan dan je zelf denkt.
• Oude patronen laat je los als je lief voor jezelf bent.

Ik heb nogal eens de neiging om vooral bezig te zijn met wat voor mijn gevoel nog niet perfect gaat, in plaats van te reflecteren op wat ik eigenlijk allemaal wel niet bereikt heb. Het afgelopen jaar ben ik van afhankelijkheid naar zelfstandigheid gegroeid. Waar ik voorheen zelfverzekerdheid haalde uit doen wat ik dacht dat moest (vriendje, carrière etc.), haal ik dat nu uit het maken van keuzes waar ik zelf achter sta (geen vriendje, minder druk op mijn carrière). En als ik daar zo op terugkijk, geeft me dat zoveel vrijheid. Zonder dat ik het door heb, kom ik stukje bij beetje bij de vrijheid waar ik zo hard naar op zoek was! Ik ben nu niet meer zo afhankelijk van dingen die buiten mezelf liggen, maar veel meer bezig met uitzoeken wat ik graag wil en waar ik me comfortabel bij voel. En zo blijkt maar weer: je leven is niet voorbij als je geen vriendje hebt en  je carrière loopt ook vanzelf als je er iets minder geforceerd mee bezig bent :).

Rome

In december ben ik naar Rome gegaan. Waar ik een jaar geleden nog superveel waarde hechtte aan mijn comfortzone (daar waar ik voor mijn gevoel controle had op de dingen die gebeurde), durfde ik nu een middelvinger op te steken naar de paniek en het vliegtuig naar een ander land te pakken. Uiteraard wel lekker nerveus, woest op mezelf dat ik onrustig was en niet voldoende “ genoot” (haha). Ik mag nog steeds leren hierin wat liever voor mezelf te zijn. Niet “je moet niet zo zeiken met je achterlijke paniek” , maar “holy shit, ja je bent onrustig en dat is oké, maar je bent hier verdorie wel en het is nog leuk ook!”.

Moraal van dit verhaal

Wat ik hier mee probeer te zeggen is:

1. Iedereen heeft wel eens hulp nodig. Je hoeft ook oprecht niet alles alleen te doen en schaam je er alsjeblieft niet voor als je dit een keertje nodig hebt.
2. Gun jezelf tijd. Je hoeft niet perfect te zijn, dat gaat je ook niet lukken, maar accepteer dat je in dit leven bent om dingen te leren en dat hoeft niet morgen allemaal opgelost te zijn.
3. Wees trots. Leg je focus op de dingen die je hebt bereikt, in plaats van op de dingen die voor jouw gevoel nog niet goed genoeg zijn.

Liefs

A strong and independent woman! Oh wait…

Bevestiging bevestiging.. Wij vrouwen willen het zo graag. Doe ik het wel goed genoeg? Ben ik zo wel leuk genoeg? Waarom krijg ik geen berichtje? Waarom doet hij (of zij, hoewel ik weet niet hoe dat in zulke relaties gaat, maar het zal ongetwijfeld vergelijkbaar zijn) anders? Wat heb ik niet goed gedaan? Who. The hell. Cares. De afgelopen tijd wordt me duidelijk hoe erg ik hiermee bezig ben. En ook hoe erg dit juist is wat ik niet wil. Ik roep altijd: als je weet dat je het doet, dan kun je er iets aan doen. Note to self: ja prima, maar leuk is anders.

Zoals ik eerder heb geschreven, ben ik het afgelopen jaar begonnen een basis voor mezelf te creëren. Wat ik echt heel graag wil, is kunnen gaan en staan waar ik wil op de wereld en oké zijn met mezelf. Dingen doen die ik wil, omdat ik het wil. Ik weet niet of het realistisch is, maar ik streef er wel naar. Op sommige momenten lijkt het alsof het hele universum in werking treedt om daar iets tegenin te brengen (ik heb een heeeeel zwaaaar leveeeeh, bedankt Brigitte).

Sinds een maand of twee ben ik met iemand aan het daten en het is echt heel erg leuk, meestal… Echt niks tegen hem, hij is super, ik heb voor het eerst het idee dat ik iemand tegen gekomen ben die echt oprecht is. Maar waar ik super stoer begon en zei “Ik vind het heel leuk, maar ik zoek niets serieus”, ben ik binnen een splitsecond veranderd naar dat meisje die zeurt om een lief berichtje (1 keer gedaan), dat hele theorieën heeft bedacht over waarom een bepaald hartje niet gestuurd wordt en dat op haar tenen loopt om er alles aan te doen om in de ogen van die ene persoon leuk genoeg te zijn. Passie voor schrijven: weg, focus op wat ik zelf wil: gone en met moeite pas ik niet mijn hele weekend aan om met die ene persoon te kunnen zijn.

Op het moment dat ik het door begon te krijgen, is de oorlog met mezelf weer geopend. Want ik wil echt niet dat meisje zijn. Ik hóéf ook echt niet dat meisje te zijn. Ik realiseer me prima dat wanneer dit op niets uitloopt, mijn leven echt wel verder gaat. Dat is me de vorige keer ook gelukt, toen ik er notabene zelf voor gekozen had. Mijn eerste reactie was: ok, kappen hiermee, zet er maar een punt achter want dit is niks. Maar iets trekt aan me dat zegt: je bent niet goed! Het is super leuk als jullie samen zijn, waarom zou je ermee stoppen? Wat ik heel graag wil is genieten. Genieten van samen zijn en genieten van niet samen zijn. En vooral genieten van de dingen die ik doe, omdat ik ze wil doen.

Toen ik me begon af te vragen waarom ik dit eigenlijk doe, kwam ik erachter dat ik gewoon best wel onzeker ben. Complimentjes geven aan andere mensen kunnen we allemaal, maar ervan overtuigd zijn dat je zelf helemaal prima bent, vinden we allemaal (en vooral wij dames heb ik het idee) maar heel erg moeilijk. Dat voelt ongemakkelijk. Dus zoek ik de bevestiging van dat ik goed, leuk, lief en gewild ben bij iemand anders. Dat voelt veilig. Als een basis waar ik altijd op terug kan vallen. Wat er gebeurt is dat ik totaal afhankelijk van iemand wordt en het grootste gedeelte van wat mij “Ruth” maakt kwijt raak. En dat is toch zonde, want ik was zo goed op weg!

Ik wil zo graag niet zo zijn, maar ik ken die andere kant helemaal niet. Hoewel ik heel goed ben in de schone schijn ophouden (het zal niet de eerste keer zijn dat ik bitchy genoemd word), heb ik hier zo’n moeite mee. Ik kan zo moeilijk mijn vinger leggen op de middenweg tussen met iemand samen zijn en me richten op mijn eigen ding. Ik vraag me ook echt af of het realistisch is om zo onafhankelijk in een relatie te staan. Dat je dus volledig oké bent met het feit dat je even niet de bevestiging krijgt. Of het in ieder geval kunt loslaten. En dat je dan dus niet meteen denkt dat het einde nabij is en dat het allemaal nooit meer goed komt. Hoe werkt zoiets?

Ik denk dat het weer tijd is voor een wapenstilstand. Ook hierin ben ik weer niet uniek. En al met al doe ik al heel veel dingen die ik wil, omdat ik het wil. Ik ben nog steeds regelmatig aan het sporten, ik doe bootcamps, ik doe een cursus mindfulness, ik heb nog steeds mijn leuke, eigen huisje en een hele hoop leuke vrienden en vriendinnen. En daarbij moest ik ook denken aan zo’n uitspraak over een hoopje zand in je hand: “hoe harder je je vuist dichtknijpt, hoe minder zand je in staat bent vast te houden. Hoe meer je hand ontspannen is, hoe meer zand je op je hand kunt laten liggen”. Ik denk dat het ook zo gaat in relaties. Hoe meer je die ander los kunt laten, hoe meer ruimte er overblijft voor liefde en geluk. Snap je? Ik ook niet. Maar ik wil het toch.

Liefs

De verbinding tussen je kop en je kont

Ik ben altijd een meisje geweest dat alles heel goed kon rationaliseren. Hierdoor had ik de boel goed onder controle en wist ik precies wat ik wilde en hoe ik dat wilde. Dat moest dan ook per se op die manier gaan en ik ging door roeien en ruiten om dat voor elkaar te krijgen. Noem me een rouwdouwer. Ik had een perfect plaatje in mijn hoofd van hoe ik moest zijn, hoe mijn leven eruit moest zien en hoe ik dat ging bereiken. Ik was hierin niet bepaald lief voor mezelf, want falen was geen optie. Om dit voor elkaar te krijgen moest ik altijd 10 stappen vooruit denken. Ik putte mijn zelfvertrouwen en zelfwaardering uit het bereiken van die doelen. Totdat…

Ik kwam op een moment dat ik het gewoon niet meer aan kon. Mijn gevoel, wat ik normaal altijd héél ver weg propte want ja.. valt niet te rationaliseren natuurlijk, schreeuwde om aandacht. Als een monster in mijn buik kwam mijn gevoel in opstand. Ik had geen idee wat ik ermee moest, want ik snapte het niet. De verbinding tussen mijn kop en mijn kont was weg. Het gevolg: paniek! Letterlijk. Het was de manier van mijn lijf om te zeggen: kappen nu! Achteraf gezien had ik hier al wel vaker last van gehad, maar nooit op zo’n heftige manier en ik had mezelf nooit afgevraagd waar het vandaan zou kunnen komen. Dus mijn reactie was: lekker wegproppen die hap.

Die paniek was echt een shock voor mijn zelfbeeld. Ik, die altijd veel lef had, mijn woordje klaar en veel durfde, was ineens bang. Ik begon aan alles te twijfelen of ik dingen wel kon. Sterker nog, doordat ik die paniek had raakte ik er steeds meer van overtuigd dat ik dingen juist niet kon. Bij mij ontstond een soort kortsluiting, omdat ik niet kon begrijpen waar dat rotgevoel en die paniek vandaan kwam. Ik kon er maar niet achter komen. Ik begreep er echt helemaal niks van. En toch was het er elke keer weer.

Ik moet wel even zeggen dat ik hierin wel een voordeel heb leren kennen van mijn (soms iets te extreme) doorzettingsvermogen. Hoe rottig ik me ook voelde, ik ben altijd dingen blijven doen. Ik heb echt heel veel moeite gehad met dingen, zoals iets simpels als de trein in stappen, maar ik ben het wel blijven doen. Met als resultaat dat het steeds een stukje minder erg wordt. Waar ik nu nog veel moeite mee heb, is dat ik me bij het doen van nieuwe dingen af blijf vragen: “Kan ik dat wel? Wat als ik dat niet kan? Wat als ik in paniek raak? Wat als ik doordraai? Wat als..”. Ik doe dingen wel, maar dit riedeltje is er van tevoren altijd. Waarop ik vervolgens pissig word op mezelf en vind dat ik me niet aan moet stellen. Geen gezeik, gewoon doen. Waarop de knoop in mijn maag me er vriendelijk doch dringend aan herinnert dat dit niet de manier is.

Op die momenten wens ik dat ik mijn hoofd uit kon zetten. Dat ik iets kan doen om ervoor te zorgen dat die angst voor paniek er niet is. Meer is het eigenlijk ook niet, je bent bang om bang te worden, omdat je een paar keer hebt meegemaakt dat dat niet leuk is. Maar tot nu toe heb ik dat iedere keer overleefd. Het ging iedere keer weer over en eigenlijk viel die hele paniek zelf ook wel mee. En ook toen het niet meeviel, ging het ook voorbij.

Vorige week ben ik naar een voorstelling geweest “geen paniek”  van Marjolijn van Kooten en Bram Bakker. Dit was vet! Ik ben er al een tijdje mee bezig, maar door een “echt” iemand te horen praten over exact dezelfde dingen waar jij tegenaan loopt, geeft je het gevoel dat je niet alleen bent. En dat maakt het minder erg. Ik ben zelf al een tijdje bezig met mindfulness, yoga en het praten met een psycholoog. Doordat in de voorstelling verteld werd dat Marjolijn, de ervaringsdeskundige, hier ook veel aan heeft gehad, heb ik het gevoel dat ik echt op de goede weg ben.

Wat ik mag leren is te accepteren dat die angst en onzekerheid een deel is van mij. Het is er gewoon nu, het heeft aandacht nodig en dat is oké. Die paniek bepaalt niet voor 100% wie ik ben. Ik ben nog zoveel meer. Hoewel dit een flinke opgave is, mag ik toch zeggen dat ik best aardig op weg ben. Ook de druk mag ik iets minder hoog maken. Dat hele “falen is geen optie” idee, mag eruit. Falen is wel degelijk een optie. Het kan mis gaan. En dan wat? De wereld stort niet in. Ik weet ook inmiddels wel dat ik die paniek prima aan kan. Als het gebeurt kan ik mezelf weer heel goed rustig krijgen. Ik raak de controle niet kwijt en we zijn nu al ongeveer een jaar verder en ik ben nog steeds niet doorgedraaid, dus dat zal ook wel meevallen. Dat hele accepteren is niet makkelijk, maar ik mag ook accepteren dat het met vallen en opstaan gaat. Soms gaat het goed, soms iets minder.

Ik kan ‘m niet vaak genoeg voor mezelf herhalen: “Je kunt pas loslaten als je accepteert dat je voelt wat je niet wil voelen.”

Liefs.